در میان خواب و بیداری؛
در میان گیر و دار افکاری که همچون گردباد در کاسه سرم به گردش در می آیند؛
و در میان خستگی ناشی از کنار گذاشتن افکار متضاد؛
چشمهایم را می بندم؛
نفسی عمیق می کشم... اوج می گیرم... پر از لذت آسمان می شوم؛
وسوسه می شوم...!
چشمهایم را باز می کنم... به نقصان بازمی گردم... پر از وحشت زمین می شوم؛
و اینچنین در بین زمین و آسمان سرگردان می مانم...
بار دیگر پلکهایم را بر هم می گذارم... سبک می شوم... اوج می گیرم و به یقین می رسم؛
چشمهایم را که باز می کنم؛ احساس سنگینی می کنم؛ شک مرا با خود پایین می کشاند.
و همچنان در بین شک و یقین سرگردان می مانم...
در میان این سرگردانی به دنبال خودم می گردم، نمی توانم خودم را پیدا کنم...
گویی دو نیمه شده ام؛
نیمه ای در آسمان و نیمه دیگرم در زمین و من با هر دو بیگانه.
از نیمه وجودی ام که در زمین است می گریزم؛
به سوی آسمان می روم
و نیمه آسمانی ام مرا از خود می راند.
ندایی از درون مرا به خود می خواند؛ من این را نمی خواهم
و این "نخواستن" آزارم می دهد.
ندایی از برون مرا دعوت به خویش می کند، من عاجزو ناتوان...
و این "ناتوانی و عجز" مرا در خود می شکند.
گاهی هم سکوتی سنگین مرا در خویش فرو می برد و از این نداها رهایی می بخشد.
در انجماد این سکوت سنگین، اندکی فرصت اندیشیدن پیدا می کنم.
اما...
نمی دانم کیستم،
چیستم؛
کجا هستم؛
برای چه هستم؛
نمی توانم از این کلاف سردرگم رهایی یابم.
نمی دانم هایم بر سینه ام سنگینی می کند و دردش تا استخوانم نفوذ می کند.
در میان درد ناشی از انبوه نمی دانم هایم، به دنبال دلیلی می گردم تا رهایی یابم
و باز هم به چیزی جز این نمی رسم که...
"به شک خودم یقین دارم اما به یقین خویش شک"
و همچنان... سرگردان
* غروب دوشنبه؛ ضلع شرقی پارک لاله