ما و امام حسین(ع)

حساب ما و حسین با سینه زدن و بر سر و صورت کوبیدن تسویه نمی شود.

با عربده کشیدن و گاهی اشک ریختن گناهان ما بخشیده نمی شود؛ اشکمان یک دلتنگی ساده است و آه و ناله مان لقلقه ی زبان. همین که فردای عاشورا می رسد؛ امام حسین با اعمال و کردار و رفتارش بایگانی می شود تا سال بعد !! امام حسین در همین دهه خلاصه می شود و تمام! وقتی امام حسین خود به اصحابش می گوید اگر کسی حق الناسی به گردن دارد برود! بدون شک امروز هم گریه من و تو را نمی خواهد! 

 ما خودمان اصل روضه ایم! این دست ها که بر سر و صورت می کوبیم به حال زار و وضعیت اسفبار مردم این مرز و بوم سزاوارتر است تا به حال امام حسین که مرگ با عزت را انتخاب کرد.

ولی صد حیف! تا زمانی که حرفهای منبری و آه و ناله کردنها خریدار دارد؛ بساط عده ای به راه است و بازارشان گرم. و نتیجه اینکه؛ این دید همچنان نسبت به حسین وجود خواهد داشت.

برای ما که شیعه حسین هستیم، باید بیش از هر کس دیگری او را بشناسیم. یکی بیاید و بگوید حسین که بود؟! عوام به کنار، یکی از زعام پاسخ بگوید. نشناختن افراد آفت است؛ شناخت نادرست افراد بسیار بدتر از آن! ما حسین را خیلی وقتها پیش از یاد برده ایم، این مراسمات و عربده کشیدنها برای هیچ است؛ دست بالا برای غم های بیشمار دل خودمان است. که اگر غیر از این بود و اندکی بر زندگانی ما اثر می گذاشت، اکنون رتبه دار دروغ و دغل و فساد و هزار رذیله اخلاقی دیگر نبودیم!!

شاید این حرفها تکراری است و بارها همین ها یا مشابه اش را شنیده ایم؛ اما این سوال هست که چرا کردار ما با حسین از زمین تا آسمان فرق دارد؟! سوال را جامع تر کنیم، ما به راه و روش کدام یک از پیشینیان خود رفته ایم!؟ اجداد و نیاکانمان که کوروش و داریوش و ... بودند و به گواه تاریخ دروغ و دغل بازی را نکوهش کرده و کردارشان حول صداقت و درستکاری می چرخید یا بزرگان دین و مذهبمان: پیامبر و علی و حسین و ... که انسان کامل و پرچمدار تمام فضایل اخلاقی در تاریخ اند. (اینجا یکی خود را از تبار کوروش می خواند و دیگری از مکتب علی؛ عده اکثریتی هم که به اصطلاح خودشان آریایی شیعه اند و به هر دو افتخار می کنند) چطور است که ما به راه هیچ یک از ایشان نرفته ایم و وارث هیچ کدام نیستیم؟؟! (به راه و طریق آنان رفتن در عمل است، نه در شعار! که در این امر خبره ایم و گوش دنیا را کر کرده ایم!) مشکل از ماست یا جفای تاریخ است؟!!

به همان اندازه که پاسخی برای این سوالات نداریم یا اینکه داریم و مجمل و گنگ است، برای قسمت اول نوشتار پاسخی روشن هست که...

خداوند برای سینه نزدن و عربده نکشیدن برای امام حسین(ع) ما را مجازات نخواهد کرد. اما برای به راه و روش او نرفتن و هر گناه دیگری (بخصوص حق الناس) قطعن گریبانمان را خواهد گرفت. که این؛ عین عدالت اوست.

همین نذری دادن! آنچنان گیر و داری به راه می افتد که با خود میگویی فاتحه ی ادمهای نحیف تر خوانده می شود! کشاکشی است بین نذری دهندگان و نذری بگیران، که افراد بیرون به داخل هجوم نیاروند. این همه زور زدن برای تصاحب یک پرس قیمه خود صورتی -البته بسیار کوچک- از ذلت است! که اتفاقن در این باب امام حسین(ع) درس بسیار بزرگی به ما داده است!! وقتی در این مورد ناچیز عزت خود را فدا میکنیم، وای به حالمان است! بگذریم که مقصر نذری دهنده است یا ستاننده!! در ضمن؛ کسی که 2000 نفر را در این روز نذری میدهد؛ بی شک توان این را دارد که یک خانواده فقیر را نیز یک سال طعام دهد؛ به همان نیت و برای حسین هم باشد. ارزش کدامیک والاتر است؟!

***

خداوند رحمت کند مرحوم شریعتی را که این چهار کلام را هم که این روزها عده ای از ان دم می زنند، از آن بزرگوار برگرفته اند. چرا که او بود که حسین را از اسطوره بودن و سمبلی برای اشک ریختن و ضجه کشیدن خارج نمود و  روی دیگر حادثه کربلا را دید و تصویری دیگر از قیام حسین را آن هم به صورت "ایدئولوژی" بیان فرمود و به جامعه تزریق کرد.